Кога тръгнах Цвето, во тугина, дробни солзи ти ронеше
Дробни солзи, Цвето, ти ронеше и во очи се колнеше,
дека верна, Цвето, ке ми бидеш, кукя и деца ке ми гледаш
Но во тебе, Цвето, не верувах, право назад си се вратих.
Кога дома, Цвето, я пристигнах, полнока беше поминало.
Врата ти беше затворена, а дечиня - позаспали.
Лампата ти беше завъртена, со комшия ти седеше.
Църно кафе, Цвето, го служеше, бело лице ти любеше.
Така ли бре, Цвето, верно чекаш? Така ли ми деца гледаш?
Право назад, Цвето, яс се вратих, со судбина се помирих.
Но во сърце болка ми остана за моите мали деца.
Како знаеш, Цвето, така прави, ти на мене да не мислиш.
